Rozdział 32

- I tak wszyscy jesteście zwolnieni. - wyszedłem z budynku i wróciłem do pseudo domu. Spakowałem wszystkie jej rzeczy i postawiłem przed drzwiami. Kiedy przyszła CoCo wziąłem tylko małą do domu, a jej nawet nie wpuściłem.

- A mama dwa była dzisiaj w gazecie - powiedziała mi córka.

- CoCo nie dręcz mnie.. nie mam już siły..

- Mamusia zaprosiła nas na obiad. Robilyśmy ciastka, a wujek Lou i ciocia zabrali nas na basen. Wiesz, że Nadi pływała? No z mamą, ale tak ruszała nóżkami. Było fajnie.

- CoCo przepraszam wiesz  ? Wybacz, że jestem tak beznadziejnym ojcem i Cie skrzywdziłem. -Przytuliła się do mnie. 

- Poprosiłam Mikołaja o uśmiech taty i braciszka. Ciekawe czy mi da.

- CoCo.. zostaliśmy sami..

- Nie , wcale nie. Jeszcze jest mama no i siostrzyczka.  Nie smutaj Tatku - Pocałowała mój policzek.

- Nie CoCo.. Mama  tutaj nie wróci.

- To my  pójdziemy do mamy. Ubieraj butki. - położyła mi rączki na policzkach. - Spróbujesz ciasteczek.

- Nie mogę tam iść CoCo.. Ona mnie nienawidzi.

- Pewnie tak, ale ja chcę. Chodź. - przytuliła się mocniej. Pojechaliśmy do mieszania dziewczyn. Słysząc Proszę Weszliśmy do środka . nie byłem pewny siebie, ani trochę. - Tak, pięknie jesz. No jasne, ubrudź mnie jeszcze. - Rene siedziała w kuchni z Małą w krzesełku. Bluzkę miała pomarańczową od marchewki.

- Umm.. cześć.. - stanąłem w drzwiach i trzymałem ręce na ramionach CoCo.

- Cześć - odłożyła plastikowy kubek i wytarła najpierw Nadi, a później siebie.

- CoCo prosiła, żebym z nią do Ciebie przyjechał. - nie patrzyłem na nią. Nie umiałem.

- Ciesze się. - Pocałowała w policzek małą. - Chcesz to zostań na obiad, tylko muszę się przebrać - mruknęła. Zdjęła bluzkę i ominęła mnie wychodząc z kuchni.

- CoCo ja nie mogę.. - szepnąłem do córki.

- Tatuś zostań - poprosiła. Drugą córka uśmiechała się machając rączkami. Wróciła Rene. - Jak nie chcesz zostać to rozumiem. Chciałam tylko o coś spytać - stanęliśmy w korytarzu. Była..obojętna ale nie zimna. - Chodzi o święta. Nie wiem jak je spędzasz, a chciałam Nadi i Coco zabrać do rodziców.

- A ja chcę zabrać je do mojej rodziny. - nadal nie potrafiłem spojrzeć jej w oczy.

- Więc jeden dzień u was jeden u mnie. - Zagryzłem wargę, żeby się nie odezwać.

- Może tak być? No chyba ze jeszcze rodzice...Ugh Rose czy coś.

- Rose ze mną nie mieszka, nie jest i nie ma prawa do CoCo. - wbiłem wzrok w sufit.

- Co za refleks - mruknęła do siebie. - Nadi raczkuje.

- Super.. Dasz się zaprosić na kolację ?

- Harry.

- Proszę. - odważyłem się spojrzeć jej w oczy.

- To tylko kolacja i dobrze to wiesz - poszła do dzieci.

- To Ty dałaś jej prochy ?

- Dałam? Dzieliła się ze mną, ale nie wzięłam. Miałam tylko wino i cukier puder w torebeczce..

- Umm... Dlaczego to zrobiłaś ?

- Chciałam zobaczyć jak długo wytrzyma. Boje się o Coco. A to z nią spędzała najwięcej czasu.

- A mnie wydaje się, że weszłaś w głupią grę. CoCo chodź. - wziąłem dziewczynkę i wyszliśmy.

-Tata zostaw. Chcę tam.

- Ty też mnie zostawisz ?

- Harry Zaczekaj - wyszła z małą na rękach.  - Nie chciałam cię urazić ale ty tez mnie mocno zraniłeś. I nie wiem czy uda mi się pozbierać kawałki siebie. Ale nie chce się kłócić. - Ze łzami w oczach odwróciłem się w jej stronę. 

- Zajmij się CoCo jak mnie zabraknie. - poszedłem sam w stronę samochodu.

-  Harry - podała jej małą i pobiegła za mną. - Proszę...Wszystko powoli.

Tak dalej cie kocham i tak walczyłam o ciebie ale oboje potrzebujemy czasu.

- Nie mam już po co żyć wiesz ?

- Masz. Nasze...córki.

- Które nie chcą ze mną przebywać.

- Chcę z wami - mówi Coco.  Oparłem się łokciami o dach samochodu, a twarz schowałem w dłoniach

- Harry, skomplikowałeś wszystko i nie wiesz jak to boli ale chcę...po prostu chodź zjemy obiad.

- Nie zasługuje..

- Być może. Na miłość nic nie poradzę.

- Też Cie kocham

- Chodź - wróciliśmy do mieszkania w czwórkę. Trzymałem Nadine na kolanach. CoCo karmiła brunetka. Za błędy trzeba płacić. CoCo w sumie umie już jeść sama ale wtedy wszystko jest brudne. Chciałem coś zaproponować Renesmee ale nie wiem czy to dobry pomysł. Patrzyłem na nią przygryzając wargę.

- Taaaata. - Nadine stukała łyżką. Rene zerwała się z krzesła i porwała ją na ręce, a potem wycałowała. A ja byłem w szoku. Biłem się z własnymi myślami co zajebiście mnie dołowało.

- Ślicznie kochanie, powiedziałaś pierwsze słowo. Tata tez jest dumny, prawda? - spojrzała wprost na mnie.

- Tak.

- Jedz - powiedziała jeszcze a potem uśpiła dziewczynki. To teraz będzie niezręcznie. Siedziałem na kanapie wyprostowany jak jakiś pojeb. Renesmee podała mi herbatę. - To jak że świętami? - usiadła na fotelu.

- Dzięki. Nie wiem.

- Zabrałbyś je w Boże narodzenie a ja na Wigilię. Myślę, że to dobry kompromis.

- Albo zaprośmy rodziny do mojego domu i spędzimy święta wszyscy razem.

- Nie wiem czy - odwróciła wzrok. - moi rodzice będą przychylni...

- Jasne. Weź sobie dzieci. Co tam.

- Nie mów tak, przecież ci ich nie zabieram. I to nie moja w..No więc masz inny pomysł ?

- Nie.

- Porozmawiam z nimi.

- Jak chcesz..

- Nie chce, aby żadna ze stron  czuła się pokrzywdzona. Wróciłam na studia - patrzyła w swój kubek. - I mam dobrą pracę.

- Ciesze się.

- Jest dobrze.

- Chociaż  u Ciebie.  - wypiłem szybko herbatę. - Nie będę zajmował Ci więcej czasu. Cześć. - wziąłem kurtkę i chciałem wyjść, ale mnie zatrzymała.

- Zostań. Myślę, że siedzenie samemu nie pomaga. Ja to przerabiałam - powiedziała cicho. - Poza tym boje się, że zrobisz coś głupiego.

- A jak zrobię to co ? Nic.

- Znów myślisz tylko o sobie.

- Nikogo to nie zaboli.

- Mnie to boli. Dalej chcesz ranić?

- A znęcanie się nade mną jest ok ?

- Znęcam się nad tobą? W jaki sposób? Próbuję ci pomóc mimo wszystko wiesz Harry? - Przyjebałem z całej siły głową w stół. Zabije się. Potarła moje ramiona swoimi dłońmi. Usiadła na krześle.

- Musze wyjść. - zerwałem się i prawie wybiegłem przed blok. Usiadłem na ławce i schowałem twarz w dłoniach. Musiałem ochłonąć. Otarłem łzy. Skomplikowałem swoje życie. Nie wiem czy sam czy zrobiła to Rose. Ale ja potrzebuje dzieci...potrzebuje mojej rodziny. Chcę odzyskać Renesmee, ale ona do mnie nie wróci.

~ Renesmee. ~

 Patrzyłam na niego przez okno. Zranił mnie, skrzywdził jak nikt inny ale wciąż go kochałam i na pewno nie chciałam aby zrobił coś głupiego.. Wzięłam kurtkę i zeszłam do niego. Stanęłam za nim bujając się na stopach. Płakał. Wiem, że płakał.

- Harry...- szepnęłam. - Nie chciałam...cie zranić.

- Sam siebie zraniłem Renesmee.

- Zawsze chciałam, aby moje dzieci miały normalny dom - usiadłam obok. - Czy możemy być w dobrych kontaktach ? Spróbować to odbudować powoli.

- Mogę Cie o coś zapytać ? Nie wyczuwaj w tym podtekstów. Chodzi głównie o dzieci.

- Więc słucham..

- Wróć z Nadi do domu. Ty będziesz miała swoją sypialnie, ja swoją, a dzieci nas oboje. To lepsze rozwiązanie nich przemeblowanki co weekend. Przeczesałam swoje włosy palcami. 

- Po nowym roku.

- To jeszcze miesiąc. Nie będę wchodził Ci w drogę.

- To nie oto bardziej chodzi. Ja bym chciała ci znów zaufać.

- Jak chcesz mi zaufać kiedy nie będziemy się widywać.

- Harry...- zagryzłam wargę aby się nie rozpłakać. - A jeśli ona znów wróci ?

- Nie chce jej już widzieć. Nie po tym co widziałem.

- Więc kogo tak naprawdę kochałeś ?

- Ciebie.

- Więc po świętach.

- Dzieci nas potrzebują.. Prosze Cie. Wiesz, że ja i tak prawie cały dzień jestem w pracy.

- W zasadzie - Westchnelam. - Ja też pracuje. Nie możesz siedzieć ciągle w biurze. Właśnie. Dzieci potrzebują nas.

- Wróć.. zrobię co zechcesz.

- Bądź sobą.

- Chce Cie pocałować. -  Popatrzyłam na niego. 

- No wiesz, siedzimy pod jemiołą..