Rozdział 2

- A jak powiem, że nie? - spytałam. Wszystko chcę wiedzieć.

- Nie powiesz.

- Dlaczego?

- Renesmee zamilcz. Nie zniosę więcej tych pytań. - Jest taki młody, a taki smutny. Przekręciłam głowę przyglądając mu się.

- Może wybierz jakąś fajniejszą co?

- Prosiłem o coś.

- Bla, bla - mruknęłam.

- Chodź. - znów wyciągnął do mnie rękę.

- Gdzie teraz?

- Po prostu daj rękę. - Podałam mu swoją dłoń. Jego była taka delikatna i ciepła. Poprowadził mnie schodami na górę. Nie wiem gdzie szliśmy, ale grzecznie się nie odzywałam. Otworzył mi drzwi od przepięknej sypialni. Jak z bajki.

- Ale ładna.

- Twoja Renesmee.

- Mam jeszcze jedno pytanie - powiedziałam po rozejrzeniu sie. - Nie mogę tu po prostu co dzień przychodzić? Moi rodzice..

- Masz miesiąc. Po miesiącu powiesz im o zaręczynach. - Odwróciłam głowę, żeby nie  zobaczył moich łez. Dlaczego on chce mnie zmusić do tego? Odwrócił mnie przodem do siebie. Jego sylwetka górowała nade mną, a jego zapach wypełniał moje nozdrza. Najpiękniejszy zapach z jakim miałam styczność. Nie wiem czy bałam się go bardziej gdy mówił czy się nie odzywał. Ale wyglądał jak człowiek, który może wszysktko.

- Czemu się boisz ?

- Bo rozkazujesz.

- Zawsze to robiłem.

- Ale nie mi...

 - Czemu nie chcesz zrozumieć, że to ma sens. Zaopiekuję sie Tobą. Nie pozwolę Cie skrzywdzić i będę Cie kochał.. w sposób w jaki potrafię kochać.

- Ja po prostu...- powstrzymałam łzy. - To dziwne.

- Zobaczysz, że przez miesiąc wszystko zrozumiesz.

- Nie wiem -odpowiedziałam tylko i usiadłam na łóżku.

 - Jakbyś zdecydowała się pogadać to będę na dole.

- Dobrze - Zamknął drzwi i wyszedł. Popatrzyłam na ten strój. No i co powiem mamie? Może nie powinnam nic jej mówić. Tylko będzie się zastanawiać gdzie zniknęłam. Ale przecież mogę wrócić.. Na miesiąc do domu. Wzięłam telefon i wysłałam jej wiadomość. " Wyjechałam zarobić". Nawet nie odpisała. Nie rozumiałam czemu. Poszłam pod prysznic. Nie miałam w co się przebrać więc ubrałam to samo co miałam.

Wyszłam z pokoju. Chciałam się rozejrzeć. To miejsce jest takie.. drogie. Ciekawe po co mu tyle pokoi.

- Renesmee. - usłyszałam jego szept za swoimi plecami, a chwilę później poczułam jego zapach.

- Tak? - wyprostowałam się. - Położył ręce na moich biodrach.

- Zapraszam na deser. - pocałował mój kark. Przeszedł mnie dziwny dreszcz. Zeszłam na dół Czekały na mnie ogromne lody. Pycha.

- Ty nigdy nic nie jesz? - spytałam wcinając deser.

- Jem. Jak jestem głodny. - uśmiechnął się, a w jego policzkach pokazały się dołeczki. No...teraz wygląda na swój wiek. Tak słodko.

- Kochanie, w pomieszczeniu obok sypialni jest Twoja garderoba. Pełna.

- Moich ubrań? - zmarszczyłam nos.

- Ubrań ode mnie.

- Nie trzeba. - jeszcze musi za mnie płacić. To takie niekomfortowe.

- Powinnaś iść popływać. Ja wychodzę na spotkanie. Woda w basenie jest regulowana, podgrzej sobie jak będziesz chciała. - cmoknął mnie niespodziewanie w usta i wyszedł. Siedziałam na krześle wpatrując się w obraz przede mną. Tak...tylko ja nie umiem pływać. Poszłam do tej garderoby. Ogromna. Znalazłam jakiś kostium i poszłam do jacuzzi. Długo siedziałam w ciepłej wodzie. Zamknęłam oczy. Wcześniej udało mi się włączyć muzykę. Gdzieś w tle płynęło "All Of The Stars". Poczułam pocałunek na ramieniu. 

- Kochanie wypoczęłaś. ? - Nie jestem przyzwyczajona, że tak mnie określa. Otworzyłam oczy.

- Tak.

- Ciesze się. - usiadł obok mnie i objął ramieniem.

- Która godzina? - starałam się rozluźnić.

- 16.

- Okay.

- Wszystko dobrze ?

- Tak, tak. - chlapnęłam wodą. Prysła na kafelki. Wziął głęboki oddech, ale nic nie powiedział

- A ten...jak spotkanie? - w ogóle to jak on ma na imię?

- Dobrze, miło, że pytasz. - pocałował mnie w skroń.

- No to fajnie.

- Co chcesz zjeść na kolację ?

- Dopiero zjadłam obiad.

- Musimy powiedzieć kucharzom co chcemy zjeść.

- To jak będę głodna, pójdę do kuchni i zrobię sobie kanapkę.

- Nie.

- Czemu nie? Mam ręce.

- Od tego są kucharze.

- Niech więc gotują obiad, bo kanapkę to sobie umiem zrobić - wstałam roztrzepując mu włosy i poszłam się wysuszyć i przebrać.

- Renesmee. - mruknął poprawiając sobie włosy. Wzięłam ręcznik i owinęłam się nim, a potem poszłam do siebie. Weszłam do tej garderoby. Po co mi aż tyle tego?! 209480324 par butów. No błagam... Wyciągnęłam jeansy i koszulę w kratę. Na nogi założyłam skarpetki.

Strój jaki zaproponował Renesmee Harry. 

- Renesmee. - wszedł do garderoby. - Załóż sukienkę.

- Ale po co?

- Bo tak powiedziałem.

- A nie ten strój co mi dałeś? Ja nie za bardzo lubię sukienki.

- Pracujesz do 12, później pokazujesz się ze mną i masz wyglądać jak trzeba.

- W nie sukienkach też mogę pokazywać się jak trzeba - powiedziałam urażona.

- Ja decyduję o tym jakie ciuchy zakładasz.

Ja jestem osobą spokojną, ale no...może będzie mówił tez czy mogę iść do łazienki? Podał mi coś z wieszaka.

- Sukienkę tak? To ja sobie wybiorę.

- Załóż tą. - podał mi ją i wyszedł trzaskając drzwiami. Nie jest źle. Dobra, ubrałam się i poszłam na dół.

Byłam w szoku. Cały dół był przystrojony, rozstawione było jedzenie. Co jest kurwa ?!

Cudownie, tylko po co to całe przedstawienie?

- Miło, że mnie posłuchałaś kochanie. - miał na sobie garnitur..

- Dobra, co jest?