Rozdział 4

- Przepraszam. Nazywam się Harry Styles. Jestem właścicielem...wszystkiego w tym mieście.

- Niemożliwe.

- Wszystkich większych miejsc..

-  Korporacja?

- I nie tylko.

- Jak do tego doszedłeś ?

- Przez znajomości.

- Studiowałeś?

- Nie.

- To dziwne, że nie masz wykształcenia zajmując się tym wszystkim.

- Wystarczy myśleć.

- Lubisz to?

- Lubię.

- Czym się interesujesz oprócz tego?.

- Nie uwierzysz.

- Proszę, mów.

- Jestem gangsterem. - Oplułam go wodą. - Co?! - Wytarł twarz. Wstalam gwałtownie z miejsca. Nie, o nie.

- A tak na serio to lubię grać na gitarze. - uśmiechnął się łobuzersko.

- Boże...Zawału dostane!

- Idziemy ?

- Nie. Rozmawiamy.

- Możemy iść i  rozmawiać.

- Jeszcze się wywrócę.

- Daj spokój.

- Moja koordynacja ruchu równa się zero .

- Pomogę Ci.

- Przebiorę się - poszłam na górę. Czekał na mnie w salonie.

- Możemy iść - założyłam buty i wyszliśmy. Świeże powietrze.

- Dasz rękę ?

- Wydaję, mi się ze wszystko dzieje się za szybko.

- No właśnie, wydaje.

- Harry nie Chcę . Okay? Dziękuję. - włożyłam dłonie do kieszeni spodni. Westchnął głęboko i zrobił to samo co ja.

- Jesteś z Londynu? Masz rodzeństwo? Skąd znasz Zayna? Masz ulubiony kolor?

- Nie. Tak. Od dzieciaka. Tak.

- Skąd? Ile? Fajnie. Jaki?

- Holmes Chapel. Siostrę. No. Czarny.

- Nie wiem gdzie to jest. Zazdroszczę. Brzydki.

- W Anglii. He. Pff.

- Palisz? Masz jakieś nałogi? Jaka jest twoja ulubiona pora roku?

- Nie. Nie. Wiosna.

- Lubisz jeździć na nartach? Masz swoją książkę?

- Bardzo. Nie. 

- A ja mam. Lubisz czytać? Pisać?

- Nie. Nie mam czasu.

- Nudne jest twoje życie. Zero barw.

- Dwa lata temu zmarło moje dziecko.

- Miałeś dziecko? Przykro mi.

- Wtedy straciło barwy. - odwrócił głowę.

- Może jeszcze powrócą. - zmieniłam temat. - A tego...Umiesz jeździć na motorze?

- Ta.

- Hm...Jakieś ukochane miejsce?

- Dom rodzinny

- Też tak uważam.

- Widzisz, chociaż w jednym się zgadzamy.

- Wolisz warzywa czy owoce?

- Owoce.

- Chciałabym być dziennikarką. Zdecydowanie. Nie lubię deszczu. Niebo płacze. Boje się burzy i wind.- Pokiwał głową.

- Nie lubię bananów. I arbuza. Zdecydowanie nie.

- Kocham banany.

- No widzisz. Masz uczulenie?

- Nie.

- Orzechy.- Powiedziałam mu dużo jednak nie umiałam o jednym z małych nałogów. Nawyków.

- Coś ukrywasz i ja to widzę.

- Nie prawda -odparłam poprawiając rękawy.

- Powiedz. - Pokręciłam głową. Wróciliśmy po zaczęło padać. Poszłam do łazienki, gdzie zdjęłam bluzę.  Wszystko w sumie zdjęłam. Usiadłam na wannie. Nie lubię nosić sukienek bo wtedy widać ręce. Mam po prostu taki nawyk. Broń Boże nie tnę się...Chociaż może gorsze jest to uciążliwe drapanie.

- Renesmee masz tu. - wszedł do łazienki. Dzięki bogu, że zakryłam się ręcznikiem.

- Możesz pukać ? - zdenerwowałam się.

- Co ty masz na ręce ? - prawie szeptał.

- Nic. Wyjdź.

- Odpowiedz !

- Nie będę ci nic odpowiadać! - ominęłam go. Jak najszybciej się ubrałam i zniknęłam w kuchni. Tam jest Niall. Albo i Zayn. Harry złapał mnie i zaniósł do salonu.

- Tniesz się ?!

- Nie twoja sprawa!

- Renesmee. - kiedy mówi to w taki sposób kolana mi miękną.

- Nie, nie tnę się. - odpowiedziałam spokojniej.

- Więc.. Kochanie martwię się.

- Nic się nie dzieje. Nie pale, nie ćpam, nie tnę się. Nie wymiotuje tego co zjem i nie odchudzam się.

- Więc co masz na ręce ? - kucnął przede mną.

- Nic takiego - zacisnelam palce na kolanie. No przysięgam ze zaraz wbiję je w rękę.

- Nessie.. - szepnął patrząc mi głęboko w oczy. Uległam.

Podniosłam rękawy. Pokazałam mu.

- Co to jest ? - patrzył z niedowierzaniem.

- Palce.

- To podrapane jest.

- Bo ja nie czuje  kiedy mam przestać.

- Boli ?

- Czasami. Jak krew i wiesz.

- Coś z tym trzeba zrobić. NIALL! - blondyn przyszedł do salonu. - Opatrz jej ręce.

- Sama. - mruknęłam zażenowana.

- Chodź. - mruknął blondyn. Wstałam i niechętnie z nim poszłam, a Harry za nami.

Wyjął bandaże. Wzięłam je od niego i sama sobie poradziłam. Loczek obserwował mnie uważnie.

- Okay. Już.

- Chodź. - wyszedł z kuchni. Poszłam za nim. Ciekawe co teraz. Tym razem wylądowaliśmy w garażu. Whow. Ile aut.

- Po co ci tyle?

- Zmieniam je kiedy mi się nudzą. To jest Twoje.

- Nie umiem jeździć. Nie potrzebuje.

- Jutro zaczynasz kurs prawka. - Nadal cierpliwie trzymał kluczyki.