Rozdział 5

- Harry, powiedz po co mi samochód? Gdzie ja niby jeżdżę.

- Zakupy, moje firmy.

- Autobus. Nogi. Metro. Taksówką.

- Weź. Te. Kluczyki. Zanim. Mnie. Szlag. Trafi.

- Pff - zabrałam mu te kluczyki. Poszłam na górę i gdzieś je rzuciłam. Głodna jestem. Zeszłam na dół. Chłopaka nigdzie nie było.

- Niall - weszłam do kuchni.

- Tak ? - podał mi talerz z jedzeniem.

- Chciałam ci pomoc. Dziękuję.

- Nie ma za co. - uśmiechnął się.

- Dobre.

- Dzięki. - zmywał naczynia.

-Nie masz zmywarki?

- Mam. - Zjadłam i zmyłam. Z Niallem robiliśmy deser. Harry'ego nadal nie było. Pewnie pojechał do pracy. Albo coś. Wykapałam się i oglądałam TVD.

- Nie śpisz ? - blondyn usiadł obok mnie.

- Dokończę i pójdę. - Uśmiechnęłam się.

- Co oglądasz ?

- Pamiętniki wampirów.

- To idę. Dobranoc. - poczochrał mnie i poszedł na górę. Zostałam sama. Skończyłam serial i zgasiałam światło. Idąc do pokoju walnelam się o kant stolika. Kurrrrwa mać. Syczac pod nosem, położyłam się do łóżka, a obudziłam z bandażami wszędzie tylko nie ma ręce. Zawinęłam je od nowa i zeszłam na dół. Loczka nadal nigdzie nie było.

- Hej Niall.  - weszłam do kuchni. - Gdzie Harry.

- Hej, nie wiem. - dostałam śniadanie. - Nie ma ani jego, ani Zayna

- Pracują razem?

- Zayn jest ochroniarzem.

- Nie wygląda.  - po śniadaniu Wyszłam z domu. Poszłam na krótki spacer. Podeszłam pod jedną z uczelni.

Marzenie..  Ciekawe czy kiedyś będę mogła wejść tam jako studentka, a później chwalić się moim dyplomem. Wątpię.. Harry ma tyle pieniędzy, a nie chce studiować. Westchnęłam i Zeszłam ze schodków. Co by tu robić. Chmurzy się.. wracam. Weszłam do domu ściągając buty. Zdążyłam zamknąć drzwi, a lunęło.

- Harry wrócił. Nie wkurwiaj go lepiej. - szepnął Niall i zniknął w kuchni

- Ja jestem oazą spokoju - po cichu poszłam do siebie

- Do Harry'ego. - Zayn pociągnął mnie za rękę.

- Ała! Delikatniej  - poszłam za nim. Otworzył mi drzwi do gabinetu. Weszłam do środka patrząc na bruneta pytająco.

- Hej kochanie. - mruknął.

- Dzień dobry.

- Jak spędziłaś dzień ?

- Ujdzie. - oparłam ręce o krzesło.

- Usiądź. - Usiadłam stukając palcami o kolano. Ale leje. Spojrzał na mnie. Nigdy nie widziałam tak smutnego człowieka. Strasznie przygnębiony

- Co się stało?

- Wiem, że masz to w dupie więc nie będę Cie zadręczać.

- Wcale nie. Lubię cię.

- Byłem na grobie córki.

- Przepraszam ze pytam..Ile miała?

- 2 latka. Akurat nauczyła się mówić tata..

- Naprawdę mi przykro.

- Mi też. - schował twarz w dłoniach.

- A czemu ona..- wyciągnęłam rękę dotykając jego ręki.

- Umarła ? Przeze mnie. Ona i dziewczyna, którą kochałem całym sercem.

- Jak przez ciebie?

- Wypadek.- To na pewno nie twoja wina. Wzruszył ramionami. Jego oczy zrobiły się niebezpiecznie

czerwone. Wstałam i go przytuliłam. Posadził mnie na swoich kolanach i tulił. Chciałam, żeby się uspokoił. Było mi go szkoda. - Wiesz nie sądzę abym kiedykolwiek ci zastąpiła..

- Cicho. Ty nic nie rozumiesz.

- Nic mi nie tłumaczysz.

- Od kiedy Cie zobaczyłem odnalazłem słońce. - Zszokowały mnie jego słowa. Ja naprawdę nie chcę ranić ludzi. - Nie będę Cie męczył moją obecnością. Zjedz obiad, ja wyjeżdżam.

- Nie męczysz mnie. Jak mogę ci jakoś pomoc to powiedz.

- Kochaj mnie.

- Musisz dać mi czas.

- Wiem. - westchnął. Wygodnie na tych jego kolanach.

- Gdzie Ty wyjeżdżasz?

- A chcesz żebym został ?

- Było mi dziś smutno. - Uśmiechnął się.

- Więc nigdzie. - Usłyszałam trzask. Grzmot. Złapałam koszulę Harry'ego mocno.

- Spokojnie. - przytulił mnie. Zamknęłam oczy wtulając się. Nienawidzę burz. Ognia. Wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni. Położyliśmy się do łóżka. Oddychałam spokojniej. Przytulał mnie bawiąc się moimi włosami. Oparłam głowę o jego tors. Jest miło.

- Dziękuję.

- Za co skarbie ?

- Bo...że... teraz jesteś.

- Zawsze będę skarbie.. - jego miękkie usta odnalazły moje. Tym razem oddałam pocałunek. Bardzo długo.

Usłyszałam głośny grzmot i schowałam się w jego ramionach. Leżałam tak do końca burzy. Było mi dobrze i czułam się bezpiecznie. Nawet nie myślałam o rękach.

Może dlatego, że moje palce zajęte były zabawą z jego loczkami. Czasem jest bardzo słodki. Poglaskałam go po policzku.

- Lubisz mnie tylko jak jest burza ? - zaśmiał się.

- No wiesz. - Nie widzę go, ale wiem, że przygryza wargę. Zawsze to robi. Leżymy tak aż nie wchodzi jakaś kobieta. 

I zapraszam na pierwszy rozdział mojego nowego bloga http://insomnia-zaynmalik.blogspot.com/

/ Horanowa.:)