Rozdział 40

- Co?! - krzyknęłam. - Objął ją ramieniem spojrzał mi głęboko w oczy i wtedy zrozumiałam. Podpuszcza ją. - Rosie kochanie.. wiesz jak wiele mogę Ci dać. Potrzebujesz pieniędzy, żeby tak nieziemsko wyglądać, a co Niall może Ci zapewnić ?

- Nie za wiele...- przyznała  mu rację. - Zrozumiałeś to w końcu.

- No właśnie kochanie.. wiedziałaś, jaki jestem o Ciebie zazdrosny..

- A ja o ciebie.

- To co wrócisz do mnie ? - Jak on ją pocałuje to go zajebie.

- A pozbędziesz się jej? - ona jest naprawdę chora. Chora miłość.

- Tak. Jej i dzieci. Będziemy sami. - Jest też zdesperowana bo łatwo w to wszystko wierzy. Przytuliła się do niego.

- Kochana, słodka, głupia Rose.

- Ale twoja.

- Nie skarbie. Kłamałem.

- Nie!

- Tak Rose. Nie kocham Cie. Chciałem tylko pokazać Niallowi jaka jesteś. - Wrócił do mnie i przyciągnął do swojego boku. Wtuliłam się w jego ramię. Niall nie wiedząc co powiedzieć, wyszedł

Rose patrzyła na Hazza z miłością i nienawiścią w jednym.

- Proszę, niech ona wyjdzie - szepnęłam. Za dużo nerwów na dzisiaj. Bolał mnie brzuch. Bardzo.

Nawet nic jej nie powiedział. Złapał ją za ramie i wywalił za drzwi, a mnie zaniósł do łóżka. Skuliłam się mocno. Boże jak boli.

- Renesmee oddychaj spokojnie, spróbuj zasnąć

- Nie mogę - jęknęłam. Poszłam szybko do łazienki. Obmyłam twarz woda i zobaczyłam, że moje spodnie robią się czerwone. Harry zadzwonił po karetkę. Sam musiał zostać z dziećmi. Bałam się.

Nie mogłam stracić dziecka .

~ Harry ~

Zostawiłem dzieci z Zaynem i pojechałem do szpitala. Wszedłem do sali Rene, gdzie mnie skierowano.

- Hej.- pocałowałem ją w czoło. - Jak się czujesz ?

- Już dobrze.

- Co z dzieckiem ?

- W porządku.

- Ciesze się.

-Ja też...Zabierz mnie do domu.

- Nie mogę. Lekarz nie pozwolił.

- Ja chcę.

- Renesmee życie dziecka jest zagrożone. Zostań tutaj na kilka dni. Proszę Cie.

- Dobrze.

- Kocham Cie skarbie. - trzymałem ją za rękę, a drugą dłoń położyłem na jej brzuchu.

- Ja ciebie też kocham.  Nie dam go skrzywdzić.

- Mam nadzieję. CoCo chciała do Ciebie przyjechać.

- Kochane dziecko.

- Nadi nie wie gdzie jesteś i Cie szukała.

- Możesz je potem przywieźć?

- Postaram się. - pocałowałem ją krótko. Uśmiechnęła się do mnie. Już było dobrze.

- Zostawiłem dzieci z Zaynem.. jak myślisz, dom jeszcze stoi ?

- Ciężka sprawa. - Uśmiechnąłem się. Siedziałem z nią jeszcze dwie godziny, a potem zabrali ją na badania. Wróciłem do domu. Nadine oczywiście dawała koncert.

- No ja cię proszę, ojciec zaraz wróci.

- Córcia czego ryczysz ? - wszedłem do salonu, a na twarzach CoCo i Zayna zobaczyłem ulgę.
- Masz - Wyciągnął do mnie ręce.  Wziąłem córkę. Czemu ona płacze jak tylko mnie nie ma ? To zaczyna się robi męczące. Znaczy no ja wiem, że jestem super i tak dalej, ale bez przesady. Przytuliła się do mnie i uspokoiła.

- Maluchu.. - popatrzyłem jej w oczy

- Cio?

- Co ty taka beksa? - Wzruszyła ramionkami.

- Wiesz, że nie możesz płakać ? Bo tatusiowi jest smutno jak płaczesz.

- Dobzie.

- Głodne ? Dzięki Zayn. - mój przyjaciel wyszedł.

- Tak!

- Co chcesz na obiad CoCo ? - zabrałem obie do kuchni.

- Spaghetti.

- Dobrze skarbie. A spróbujesz nakarmić Nadi ?

- Dobrze. - Dałem jej kaszkę i posadziłem małą w krzesełku. Coco karmiła ją ostrożnie. Mała o dziwo nie rozrabiała. Zaczyna coraz więcej mówić i rozumieć. Jedyne czego nie chce robić to chodzić, ale ją przekonam.

- Zjadła tatuś.

 - Super księżniczko. Teraz możecie się zamienić. - postawiłem na stole obiad dla siebie i CoCo.

- Chyba wolę jeść sama - zaśmiała się. Nadi siedziała pod stołem i bawiła się z pieskiem.

- Po obiedzie pojedziemy do mamy.

- Tak? Super. Ale braciszkowi nic nie jest? 

- Nic. Ale nie wiem czy to braciszek CoCo.

- Ale ja chcę..

- Też bym chciał, ale nie ode mnie to zależy. - pocałowałem ją w bok głowy.

- Będę bardzo chcieć.

- Kochana jesteś - Uśmiechnęła się do mnie i jadła. Też byłem głodny. Zjadłem swoją porcję, a potem wyjąłem roześmianą Nadi spod stołu.

- Hał, hał.

- Do mamy jedziemy i to nie jest hał hał tylko piesek.

- Kundzio.

- Co ?

- Kundel - podpowiedziała mi starsza.

- Jaki kundel CoCo ?

- Bajkę oglądałyśmy. Zakochany kundel.

- A jak wasz piesek ma na imię ?

- Misio.

- Serio ? Bo Nadine nie umie nic innego powiedzieć ?

- Nie, wygląda jak misio.

- Słodko. Mi tam przypomina lwa. - ubierałem Nadi. Coco sama się ubrała i pojechaliśmy.

- Renesmee mogę u Ciebie zostawić na godzinę dziewczynki ? - spytałem.

- Jasne, a gdzie jedziesz?

- Spotkać się z Zaynem.

- Okay.

- Będę za godzinkę. - pocałowałem wszystkie 3 i wyszedłem. Pojechałem do parku gdzie czekała na mnie matka Rose.

- Dzień dobry Harry.

- Dzień dobry. Dlaczego wymaga pani ode mnie tego, że namówię Rose na leczenie ?

- Bo się o nią martwię. To już jest wariactwo.

- Wie Pani ile krzywdy Rose nam wyrządziła. Przez dwa lata wychodziłem z depresji. Cierpiałem. Teraz próbuje zepsuć moją rodzinę. Kochałem ją jak nikogo i zrobiłbym dla niej wszystko, ale nie po tym wszystkim.

- Proszę, tylko to.

- Moja narzeczona jest w ciąży. Wścieknie się jak się dowie, że spotkałem się z Rose.

- Nie wiem co robić.

- Niech ją po prostu Pani na leczenie wyśle. Popełniłem błąd wyciągając ją z więzienia.

- Postaram się. Dziękuję za spotkanie Harry.

- Dziękuję i przepraszam. Mogła Pani być teraz moją teściową. - pokręciłem z niedowierzaniem głową.

- Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy .Zawsze cię lubiłam.

- Jestem szczęśliwy. Jeżeli chciałaby Pani odwiedzić CoColline to zapraszam. Zawsze jest Pani w moim domu mile widziana.

- Dziękuję.

- Gdyby potrzebowała Pani pieniędzy na leczenie Rose to proszę mi powiedzieć..

- Dobrze..

- Do widzenia.

- Do widzenia. - Wróciłem do szpitala. Nadine i Coco leżały obok Rene.

- Co tam dziewczyny ? - Nadi od razu musiała być u mnie na rękach.

-Taaaata.

- Cooo ?

- Kocham.

- Kocham Cie tatusiu. Powtórz.

- Kocham tata.

- Też Cie kocham maleńka.

- A mnie ktoś kocha?

- Ja.

- Aww. 

- Powinnaś odpocząć.

- Odpoczywam.

- Miałem na myśli przespać się. Pójdę porozmawiać z lekarzem, a potem zabiorę dziewczynki. - pocałowałem ją w czoło i wyszedłem z sali. Powiedział mi, że ma brać witaminy, nie denerwować się, nie dźwigać. Z tym drugim będzie ciężko bo jest nerwowa jak cholera. Westchnąłem. Chyba jednak pogadam z Rose. Zawiozłem dziewczynki do Nialla, a potem pojechałem do rodziców mojej byłej.

- Tak?

- Jest Rose ? - spytałem. Jezu poczułem się jak na początku mojej znajomości z nią.

- Jest. Co się stało? Znów coś namieszała?

- Nie.. Chciałem z nią porozmawiać.

- Okay...- usłyszałem zdziwienie.

- Harry?!

- Cześć Rose.

- Cześć.

- Możemy pogadać ? Sami.

- Tak, jasne. - Poszliśmy do jej pokoju. Usiedliśmy na łóżku.

- Fajnie, że przyszedłeś.  - pisnęła.

- Rose.. chcę, żebyś poszła na leczenie.

- Co?

- Chcę, żebyś zaczęła się leczyć. Dzieje się z Tobą coś złego. Martwię się o Ciebie..

- Martwisz.. - prychnęła. - Jak do mnie wrócisz to mi pomożesz

- Nie wrócę do Ciebie Rose. Wróciliśmy do siebie i mnie zraniłaś. Nawet nie wiesz jak bardzo.

- To było silniejsze.

- To, że mnie zdradziłaś ?

- Nie, narkotyki.

- Rose poszłaś do baru i zachowywałaś się jak dziwka. O to byłem wściekły. To mnie zraniło. To było.. po prostu poniżej pasa.

- Przepraszam...

- Proszę Cie. Idź na leczenie.

- A co potem?

- Będziesz w szpitalu, wyleczysz się.. a potem spróbujemy..

- Kłamiesz.

- Będę zdradzał z Tobą Renesmee. Będę przy Tobie. Tak jak w Manchesterze. - Ważne, że uwierzyła i zgodziła się na leczenie.

- Weź rzeczy. Zawiozę Cie. - Spakowała się i wyszliśmy. Wsadziłem jej walizkę do bagażnika, a potem otworzyłem jej drzwi. Uśmiechnęła się dziwnie i wsiadła. Zignorowałem to i wsiadłem na swoje siedzenie. Przez prawie godzinę drogi milczeliśmy. Potem zajechałem pod ośrodek. Wysiedliśmy i poszliśmy do budynku. Chwilę później musieliśmy się pożegnać. Przytuliłem ją.

- Dzięki.

- Chcesz, żebym Cie odwiedzał ?

- Skoro mam się wyleczyć, to to pogorszysz.

- Dobrze. Trzymaj się Rose. - przycisnąłem usta do jej czoła i odszedłem. Chwilę patrzyłem jak znika w korytarzu i wyszedłem. Nie czułem się z tym najlepiej, ale to da spokój mi i mojej rodzinie. A jej to pomoże. Westchnąłem i wróciłem do Londynu.