Rozdział 17

- To powiesz mi czy nie? - spytałam po obiedzie.

- Co ?

- Czemu cię tak nosi.

- Nic.

- Jasne.

- Myszko nic.. Po prostu ta praca czasami jest stresująca.

- Ale ja się martwię - zmarszczyłam nosek. Nie lubiłam, gdy go coś gnębiło.

- Mam ich dość.. Nikt nie umie dopilnować swoich obowiązków.

- Musisz ich zmobilizować.

- Poleciałem im po pensji. Zadziała ?

- Tak mi się Wydaję. Będzie dobrze. - Zapewnilam go. - Mam pytanie. Ale to tylko pytanie. Nie denerwuj się.

- Słucham ?

- Gdybym miała kolegę i poszła z nim na kawę, byłbyś zly?

- Tak.

- Dlaczego?

- Bo jesteś moja ?

- To wie każdy i nie podlega dyskusji - Uśmiechnęłam się. - Ale to byłby tylko znajomy.

- Nawet nie ma mowy.

- Kochanie. Ty masz znajomych.

- Nie spotykam się z nimi bez Ciebie.

- Nie widzę problemu, abyś się z nimi spotykał. Nie muszę być ciągle na każdym spotkaniu. Mam do ciebie zaufanie a ty do mnie?

- Do Ciebie ? Owszem. Do Twoich kolegów ? Za grosz.

- Proszę.

- Nie.

- To nie sprawiedliwe -mruknęłam przytulając się.

- To dla Ciebie dobre.

- Nic się nie stanie. Poza tym to słodkie ze się tak martwisz.

- Martwie.. to też, ale tu akurat o zazdrość chodzi.

- Nie masz o co. Ja naprawdę nie przekrocze żadnej granicy. Mówienie ze jestem twoją narzeczoną sprawia mi radość

- Ale ja nie chcę, żebyś spędzała czas z nim, a nie ze mną.. - powiedział smutno

- Spędzam z tobą każdą chwilę. To jednorazowe wyjście.

- Misiu.. - jęknął. Pocałowałam go długo w usta. 

- Tylko twoja.

- Pójdziesz z Zaynem.

- Dobrze.

- Buzi. -  Zaśmiałam się i znów złączyłam nasze usta. Nie wiem jakim cudem, ale wieczorem moi rodzice złożyli nam wizytę. Harry był bardzo spięty.

- Cześć wam - mruknęłam. Poszliśmy do salonu. Niall przyniósł herbatę i kawę. Patrzyłam na nich zdenerwowana a moja ręka sama chodziła. Czego oni chcieli? Ostatnio wyrazili się dość jasno.

W końcu Harry splątał nasze palce i zakończył moje drapanie. 

- Przepraszam. - mruknął ojciec.O..wow...

- Ja też. - odpowiedziałam.

- Twój narzeczony złożył nam wizytę. Wszystko wytłumaczył.

- Na pewno? - patrzyłam na całą trójkę.

- Tak.

- Ciesze się.

- Podobno planujecie dziecko ?

- Po ślubie.

- Harry mówił, że już się staraliście. - loczek ścisnął moją dłoń dając mi niemy sygnał. Nie odpowiedziałam. Nie przestanę brać tabletek przed ślubem i on to wie. Chciałabym mieć dziecko, ale nie akurat w tej chwili. Wtuliłam się w jego ramię.

- Musimy się już zbierać. - ojciec wstał.

- Pa tato - przytuliłam go i mamę. Już ja sobie z Harrym pogadam. Wyszli.

- Harry o co chodzi?

- Co ?

- Z dzieckiem.

- Staraliśmy się o dziecko.

- Jak skoro się zabezpieczamy?

- Tabletki działają 3 godziny. Ostatnio kochaliśmy się trochę dłużej.

- Ale nie jestem w ciąży. I przed ślubem nie będę. Amen. Idę na spacer. - ubrałam buty. Świeże powietrze.

Zobaczyłam jeszcze jak wkurwiony Harry przewraca stolik i wyszłam Chyba oboje musieliśmy ochłonąć. Chodziłam po Londynie dobre dwie godziny. Aż przemokłam i maksymalnie bolały mnie nogi.

Weszłam do domu i rozebrałam się z mokrych rzeczy. Harry'ego nigdzie nie było.

- Niall?

- Tak ? - sprzątał w kuchni.

- Gdzie poszedł? - pomogłam mu.

- Wyjechał.

- Cudownie. - powiedziałam z ironią.

- Wróci za 3 dni. - spojrzał na mnie ze współczuciem.

- Może się uspokoi. Niall czemu nigdy nie mówiłeś o synku ?

-  A po co ?

- Przecież to coś dumnego. Taki skarb.

- Tak. - Pocałowałam go w policzek i poszłam na górę. Zadzwoniłam do Harry'ego ale nie odebrał. Byłam trochę zła na to, że mi nic nie powiedział i zachował się jak dziecko. Nie może być zawsze jak on chce.

Dlatego też następnego dnia na uczelni umówiłam się z Blake'iem na kawę. W kawiarni był Zayn, ale siedział dalej. Nie prosiłam go, żeby tu przyjechał. W sumie nawet go nie widziałam od wyjazdu Harry'ego.

- I co dalej chcesz robić? - spytałam blondyna.

- Chcę otworzyć korporację.

- Uu to będziesz mieć dużą konkurencje,.

- Ta. Słyszałem. Kutas Styles i jego imperium. - mruknął, a ja poczułam jak skacze mi ciśnienie.

- Możesz trochę grzecznie? - zapytałam przez zęby.

- Taka prawda. Nie znoszę gnoja. Zakochany w sobie frajer bez uczuć.

- Nie mów tak o nim, bo go nie znasz i nie wiesz jaki jest - warknęłam.

- A skąd ty to niby wiesz ?

- Bo z nim jestem? - Wypluł kawę na stolik.

- Przeszkadza ci to?

- No raczej ?

- No widzisz, to nie mamy o czym rozmawiać.

- Zawsze fajne dziewczyny marnują sie z takimi.. szkoda gadać. - wstał i wyszedł.

- Zabijcie mnie - uderzyłam głową w stół.

- Musisz wracać. - mruknął Zayn podchodząc do mnie.

- Muszę ?

- Tak. Lepiej, żebyś była w domu jak Harry wróci.

- Jak on wraca za dwa dni.

- Nie. On za 10 minut ląduje w Londynie.

- Szybki człowiek. Wczoraj pojechał, dziś wraca. Gdzie był? - szlismy do auta.

- Nie mam prawa do udzielania takich informacji. - mruknął pod nosem.

- Serio? - spojrzałam na niego jak na idiotę. - No serio?

- No serio.

- To jest już pojebane - wsiadłam do samochodu.

- Być może. - do tego jeszcze palił w aucie. JA PIERDOLE!

- Możesz mnie nie wkurzać i nie kusić? Dziękuję.

- To mój nałóg.

- I zaraz będzie mój.

- To Harry Cie zabije.

- Zapal czasem znicz.

- Wylecisz ze studiów, zamknie Cie w domu.

- Po prostu skończ palić ! - krzyknęłam na niego.

- Nie. - Dojechaliśmy do domu. Poszłam do Nialla i się przytuliłam. On jest zawsze taki spokojny, że daje mi opanować nerwy.

- Co się z Wami dzieje ?

- Sprzeczamy się o dziecko.

- Bo ?

- Bo ja chcę później. Po ślubie. Chyba nie wymagam dużo.

-  W  tej sprawie postępujesz egoistycznie. 

- Wcale nie. Bo chcę dziecka. Tylko troszkę później. To nie jest egoistyczne.

- Renesmee a ty wiesz ile Harry ma lat ?

- no mówił. 34.

- 25.

- No dobra. No i?

-  I nie jest tak młody jak Ty.

- To 25 lat. Nie popadajmy w paranoje.

- A ty nie wiesz o tym, że mężczyzną po 25 roku życia trudniej jest spłodzić dziecko ?

- Wcale nie. - założyłam ręce na klatkę. - Duża ilość mężczyzn ma dzieci po 25 rokiem życia.

- Mam syna i wiem jak to jest. - zaśmiał się pod nosem Wskoczyłam na blat biorąc talerz z risotto.

- No wiem. Ale nie zawsze tak jest.

- Gdzie ten Harry.. - blondyn spojrzał na zegarek.

- SHIT! - popatrzyłam na kalendarz. Odstawiłam talerz i pobiegłam do łazienki. Dentysta. Umyłam jak najszybciej zęby.

- Renesmee ! - usłyszałam krzyknięcie z dołu. Harry wrócił. Ubrałam marynarkę, a buty zakładałam

schodząc po schodach. O coś zawadziłam i wylądowałam na czworakach. Ugh, świetnie. Spotkałam się z pogardliwym spojrzeniem loczka.

- Ty już się tak nie patrz - powiedziałam zawiązując trampki. - Fajnie, że mi mówisz że gdzieś wychodzisz

czy wyjeżdżasz. Będę się odwdzięczać - zabrałam kluczyki.

- Wyjdziesz stąd, a obiecuję Ci, że tego pożałujesz. - jest maksymalnie wkurwiony. Maksymalnie. Wolę nie wychodzić.

- Trochę mi się śpieszyło - usiadłam na fotelu czekając teraz na kazanie, opieprz albo coś tam innego.

On tylko usiadł na kanapie i schował twarz w dłoniach. Siedzieliśmy przez dluższy czas w milczeniu. Ciągle na niego patrzyłam, a moje emocje złagodniały.

- Rosie żyje.. - szepnął nawet na mnie nie patrząc.